De tentoonstelling van Mark Cohen, coole fotograaf sinds de jaren 1970, was echt leuk. Niet alleen zijn de foto’s interessant, ze tonen ook fragmenten die je doen denken aan situaties in je eigen leven. Zo ontstonden er veel gesprekken tussen mijn vriendin en ik die we anders niet hadden gevoerd. Bijvoorbeeld over het groene tuinhek waarmee zij opgroeide in Oekraïne, of hoe je de leeftijden van mensen kunt aflezen aan hun handen. Dit is wat een serie foto’s kan doen als je in het juiste gezelschap bent. Dus als je gaat, breng een spraakzame vriend mee of zorg dat je zelf op de spreekstoel zit.
De tentoonstelling toon close-ups. Op het eerste gezicht zien de foto’s eruit als mislukte snapshots die bij toeval zijn genomen. Maar als je beter kijkt zie je dat ze doordachte composities hebben. Ze laten net voldoende zien om de situatie te herkennen, maar laten veel details buiten het gezichtsveld. Vaak zijn de hoofden van mensen niet te zien, waardoor je je afvraagt of het een man of vrouw is. Grappig.
De tentoonstelling heeft 193 vintage (en minder vintage) foto’s zien vanaf de vroege jaren 1970 tot het heden. Doordat ze allemaal in de doka zijn ontwikkeld hebben de foto’s een zachte uitstraling die digitale foto’s niet hebben. De meeste zijn zwart-wit, maar sommige zijn in kleur en spatten daardoor van de muur. Soms word je herinnerd aan voorbije tijden, als je gelige foto’s ziet van meisjes in gele badpakken uit de jaren 70, of mannen in zware tweedjassen. Zelfs de recentere foto’s lijken oud te zijn, waardoor de tentoonstelling een romantische werking heeft.
De tentoonstelling is groot genoeg om je erbij te houden, is niet te groot voor je concentratiespanne. Zelfs als je elke foto goed bekijkt ben je met 1,5 uur gereed voor vertrek. Resultaat is dat je er veel zult kunnen onthouden en je na het museum nog voldoende energie hebt. Behalve als je de vaste tentoonstelling bezoekt, die ik geniaal vind.
De vaste tentoonstelling bestaat uit een grote ruimte gevuld met plastic bakken uit de donkere kamer. Door je witte blad (nog te ontwikkelen foto) in een bak legt, begint er een film te spelen over de geschiedenis van fotografie. Hier leer je hoe fotografie werkt en welke waarde het bewaren van foto’s kan hebben.
The exhibition of Mark Cohen, cool photographer since the 1970s, was a blast. Not only are the photos interesting, they also show snippets of lives that associate with your own. It sparked conversation topics my friend and I would otherwise not have come up with, like her memories of the green picket fence she grew up with in Ukrania. Or how you can tell people’s age by their hands. This is what a series of photos can do if you are in the right kind of company. So if you happen to go, take a talkative friend with you (or be in the story-mood yourself).
The exhibition shows close-ups. On first eyesight the pictures look like failed snapshots, taken by accident. But if you take the time to study them it turns out they have smart compositions. They show just enough to make you recognize the situation, but many details are left out of the picture. Often people’s heads are left out of the photo, leaving you to imagine whether it’s a girl or a guy. Hilarious.
The exhibition shows 193 vintage and not so vintage photographs from the early seventies until today. All developed in the dark room, these pictures have a soft appearance that digital photos lack. Most of them are black and white, but some show colors and they are striking. Sometimes it’s a trip down memory-lane upon finding brown-ish photographs of girls in seventies bathing suits or old guys in oversized tweed coats. Even contemporary photos look like they could have been taken in the seventies, giving the series a kind of romantic feel.
The exhibition is big enough to keep you entertained, but it doesn’t drain the life out of you. Even if you look at each of them closely, you won’t take hours. The result is that you will remember many of them and you won’t leave the museum tired. That will, however, happen if you also want to visit the permanent exhibition that I think is genious.
The permanent exhibition in the museum is a large room filled with plastic buckets from the photo development rooms. By putting your white sheet (undeveloped photo) in the buckets, movies will start to show you the history of photography. They will also show you how photography works and which value photo collections can have.